Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Χωρίς παζάρι...

Αγόρασα ένα όνειρο. Το βρήκα στο παζάρι σε τιμή ευκαιρίας. Μπορεί βέβαια και να με βρήκε αυτό, με τα όνειρα δεν μπορεί ποτέ να είναι κανείς σίγουρος. Ίσως έψαχνε κι αυτό για ένα αποκούμπι, δεν ξέρω, εγώ πάντως σίγουρα το χρειαζόμουν, τα αποθέματά μου σε δωρεάν όνειρα, έχουν από καιρό τελειώσει. Μόλις το είδα, είπα μέσα μου «ευκαιρία για όνειρο». Αν ήμουν κυνηγός ευκαιριών, ίσως να μ’ ενδιέφερε περισσότερο η τιμή του, οπότε, πιθανότατα, θα έλεγα «ευκαιρία - όνειρο». Αν όμως με προλάβαινε κανένας άλλος απελπισμένος και μου το ‘παιρνε μέσα απ’ τα χέρια, ίσως να έλεγα «όνειρο η ευκαιρία», ενώ αν ήμουν συλλέκτρια ονείρων, θα έλεγα μάλλον «όνειρο – ευκαιρία». Αυτά όμως δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει ότι το καινούριο μου όνειρο είναι το ομορφότερο που έχω δει ποτέ. Κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Τα έχει όλα. Είναι όσο ζωντανό χρειάζεται για να κρατάει σε εγρήγορση τη μαλθακή ψυχή μου. Είναι σε θέση ακόμα και να ζει για λογαριασμό μου. Είναι τόσο χρωματιστό που δεν αντέχω να πάρω τα μάτια μου από πάνω του κι έτσι δεν τα ανοίγω πια καθόλου. Είναι τόσο ανέφικτο, που κάνει τη ζωή να φαίνεται εφικτή. Μοιάζει σαν υπόγειο καταφύγιο σχεδιασμένο για να σώσει τους δίκαιους την ώρα του εκτροχιασμού της Γης. Είναι τόσο αποτελεσματικά παράδοξο, που κάνει τη λογική να δείχνει ανώφελη και περιττή. Το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη, δίνοντας όσα μου ζήτησαν, χωρίς καθόλου παραπάνω παζάρεμα. Δεν είμαι, άλλωστε, ο τύπος του ανθρώπου που παζαρεύει. Η αλήθεια είναι ότι θα έδινα και περισσότερα για να το πάρω, όμως δεν χρειάστηκε, γιατί πέτυχα τον ρακοσυλλέκτη την ώρα που ξέστηνε την έκθεσή του. Όλες οι αξίες ξεπέφτουν την ώρα της λήξης του ωραρίου, ακόμα και τα όνειρα. Η κούραση, όπως συχνά και η απόγνωση, δημιουργεί μια ευκαιρία. Η στιγμή κάνει την ευκαιρία. Και η τιμή της ευκαιρίας καθορίζεται από τη σωστή στιγμή και το σωστό μέρος. Η ευκαιρία, λοιπόν, είναι θέμα χωροχρόνου. Ο πωλητής του ονείρου, ήθελε να το ξεφορτωθεί. Στο τέλος της μέρας, όσο λιγότερα μένουν για κουβάλημα τόσο το καλύτερο. Πεινούσε και βιαζόταν να γυρίσει στο σπίτι του για να φάει και να ξεκουραστεί. Τον ρώτησα γιατί δεν κρατάει για τον εαυτό του ένα τόσο ωραίο όνειρο και μου είπε ότι του είναι αδιάφορα τα όνειρα, γιατί, όταν δεν τον φοβίζουν, τον μπερδεύουν και μετά δεν θυμάται ποια ζωή έχει ζήσει στ’ αλήθεια και ότι δεν τα εμπιστεύεται, γιατί μιλάνε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει κι επιπλέον σχεδόν πάντα λένε ψέματα. Ντράπηκα να του πω ότι εγώ, για τους ίδιους ακριβώς λόγους δεν αντέχω μακριά τους, αλλά νομίζω το κατάλαβε, γιατί, καθώς έβαζα το όνειρό μου σε μια φτηνή, νάιλον σακούλα, για να φύγω αμίλητη, μου χάρισε μια μικρή γυάλινη, διάφανη σφαίρα, που είχε μέσα της κλεισμένο ένα ξυλάκι κανέλας δεμένο πάνω σ' ένα πράσινο αλεξίπτωτο.

Πηγή: http://ouden-amiges.blogspot.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

 
back to top