Στ' αστεία παίζαμε...

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας.
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας.
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε.
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας.
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη.
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα.
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;
Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας.
Kλέφτες! Στα ψέματα παίζαμε!

Μανόλης Αναγνωστάκης