Τι αξίζει και τι όχι...

Είναι επιθυμητό να υπάρει ποικιλία στην έκφραση συναισθημάτων και απόψεων.
Πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορούμε να βρούμε για να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια, την οργή, την αγάπη και γενικά την άποψή μας;
Μήπως με τη διάχυση των προσπαθειών μας αποδυναμονώμαστε και χάνουμε τη δυνατότητα να ακουστούμε και να πετύχουμε το στόχο μας;
Έχουν υπάρξει αμέτρητες προσπάθειες αντίδρασης αλλά μόνο λίγες πραγματοποίησαν το σκοπό τους. Οι περισσότερες απέτυχαν για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία. Αυτό όμως που καθορίζει περισσότερο την επιτυχία και αντίστοιχα την αποτυχία είναι η μαζικότητα ή το κατά πόσο έτυχε ευρείας αποδοχής από το σύνολο. Αυτό από μόνο του δεν πρέπει να απογοητεύει ή να παροτρύνει στη μη εκδήλωση οποιασδήποτε αντίδρασης γιατί είναι άτοπο και ατέρμονο. Πως θα δημιουργήσεις ή θα εκδηλωθεί η μαζικότητα, αν πρώτα δεν φανερώσεις σαν άτομο ή σαν μικρή συλλογικότητα τις απόψεις και τις διαφορές σου;
Ο Πόλεμος δημιουργείται πρώτα μέσα μας. Όταν μέσα μας δεν έχουμε Ειρήνη πως μπορούμε να ζητάμε Ειρήνη έξω από μας; Θέλουμε να διώξουμε την τρομοκρατία. Πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί όταν οι ίδιοι τρομοκρατούμε τους άλλους; Είναι δύσκολο να διοχετεύσεις αυτή την οργή που νιώθει ο καθένας μέσα από ένα ειρηνικό κανάλι. Μακάρι να έρθει η στιγμή που όλοι μας θα διαλέξουμε κοινούς τρόπους έκφρασης. Χωρίς αυτό να είναι απαιτούμενο, ούτε καν ζητούμενο γιατί ο πλουραλισμός στο τρόπο έκφρασης είναι η πεμπτουσία της ελευθερίας. Από τη συλλογή υπογραφών στο ιντερνετ για την απαγόρευση οικονομικής εκετάλευσης των ζώων σε χώρους θεάματος μέχρι τη κίνηση των Ισπανών να μαζευτούν στις πλατείες και τις κοινωνικές εξεγέρσεις σε όλο το κόσμο, μπορείς να βρεις κάτι κοινό. Την αγάπη για την ελευθερία και για το τέλος της εκμετάλλευσης.
Όταν αποφασίσουμε να αφήσουμε τα κλουβιά μας και βγούμε στο δρόμο, χωρίς ταμπέλες και φόβο, και συναντηθούμε με άλλους που βρίσκονται εκεί, είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε σε πέντε βασικά πράγματα.
Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Ένα κλαδάκι μπορεί εύκολα να σπάσει με ένα μόνο χτύπημα. Ένα δεμάτι δυσκολότερα. Πολλά δεμάτια μαζί κανείς δεν μπορεί να τα τσακίσει. Τόσα χρόνια οι άνθρωποι αντιμάχονται ο ένας τον άλλον δημιουργώντας πεποιθήσεις και πιστεύοντας σε ιδέες που πάλι το ίδιο το Σύστημα έχει δημιουργήσει για να κρατά τους ανθρώπους διαχωρισμένους και χωρίς κοινούς στόχους. Το Σύστημα τρέφεται από τη δική μας ενέργεια. Από μόνο του δεν μπορεί να υπάρξει. Χρειάζεται αποδέκτες της βίας και της εξουσίας. Δεν αξίζει, μόνο η προσπάθεια που δεν έγινε ποτέ.

Πηγή: http://disorderisti.blogspot.com