Κάτι με διεγείρει σ’ αυτόν τον αφορισμό. Συγχρόνως κάτι με καθηλώνει. Η βαθιά αισιόδοξη φύση μου (που φλερτάρει μονίμως με τη μελαγχολία) επιμένει πως καθορίζουμε την τύχη μας.
Αναζητώ την άκρη του νήματος. Σχεδόν απλοϊκά. Η τυχαία είσοδός μας σ’ αυτό το πολύπλοκο – και πολύ συχνά παράλογο – πανηγύρι της ζωής, κάποιο τυχαίο πρωινό (μεσημέρι, χάραμα…) σε τυχαίο γεωγραφικό μήκος και πλάτος της υδρογείου, σε ιστορικές – κοινωνικές – θρησκευτικές συνθήκες που δεν διαλέξαμε. Όλα δεδομένα. Ανθρώπινο περιβάλλον, μόρφωση και κουλτούρα, συμβουλές και τιμωρίες, όλη η «διαμόρφωσή» μας δεδομένη, χωρίς τη συγκατάθεσή μας, για κάμποσα κρίσιμα χρόνια.
Κι ύστερα, η μαγική στιγμή της αυτοσυνείδησης. Η αρχή της επιλογής. Που ξεκινάει με ένα μικρό «γιατί». Χιλιοειπωμένες υπαρξιακές αναρωτήσεις, ξέρω. Πολύ μελάνι, πολλή σκέψη, πολλές αντιμαχόμενες απόψεις. Ξέρω. Ωστόσο, η πραγματικότητα απαιτεί τις απαντήσεις μας. Που συνοψίζονται σε δύο τάσεις, καταρχήν: Αυτών που (κυρίως) δημιουργούν και εκείνων που (κυρίως) κρίνουν.
Η πρώτη έχει μεγαλύτερο ρίσκο, περισσότερη έκθεση και μεγάλες εντάσεις απογοήτευσης ή χαράς. Η δεύτερη προσφέρει μεγαλύτερη προφύλαξη από τους εξωτερικούς κινδύνους, αλλά οδηγεί σε μεγαλύτερη εσωτερική φθορά. Ένα είδος παραίτησης ή δειλίας να πάρεις τα πράγματα στα χέρια σου και να το παλέψεις, που εξελίσσεται σε δηλητήριο. Με τη δικαιολογία ότι πρέπει να φτιαχτεί πρώτα το «σύστημα». Μια ατελείωτη άρνηση, αφού φταίνε τόσοι άλλοι πριν από σένα. Μια αναβολή εναντίον του ίδιου του εαυτού σου. Λες και το «τώρα» δεν έχει και τόση σημασία, αφού περιμένουμε το «αύριο».
Βλέπω τους νέους – κάθε ηλικίας – και επιβεβαιώνω την αισιοδοξία μου. Τους νέους – κάθε ηλικίας – που επεμβαίνουν θετικά στη μικρή ακτίνα που τους αναλογεί. Προσφέρουν, εφευρίσκουν λύσεις για τα μικρά, συμμετέχουν στην αγωνία, συνεχίζοντας να διαφωνούν και να ψάχνουν τους ενόχους.
Τους φοιτητές, που μέσα στο ελλιπές σύστημα, συνεχίζουν να μελετούν. Τους δασκάλους, που δεν αμείβονται όπως θα έπρεπε, που πολλές φορές δουλεύουν σε αντίξοες συνθήκες, να βρίσκουν χίλιους τρόπους για ένα μάθημα συναρπαστικό. Τους υπαλλήλους, που δεν αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους ως ευκαιρία εκδίκησης του πελάτη. Τους γιατρούς που πήραν στα σοβαρά την αποστολή τους.
Ναι, υπάρχει αυτό το είδος ανάμεσά μας! Εκείνων που, μαζί με τις πολιτικές ή ηθικές απόψεις και διεκδικήσεις τους, συναισθάνονται και συμπάσχουν συλλογικά. Ίσως, πριν απ’ τον αλτρουισμό, να είναι μια ενστικτώδης σοφία του να διαχειριστεί κανείς το μέλλον του. Το δικό του μέλλον. Που είναι τώρα. Που ήδη έγινε παρελθόν την ώρα που έγραφα τη λέξη. Που ορίζεται από αμέτρητες συγκυρίες ΚΑΙ τη δική του ματιά. Που αναπόφευκτα θα έχει το δακτυλικό του αποτύπωμα.
ΥΓ. Προλαβαίνω: Αυτές οι σκέψεις δεν έχουν την πρόθεση να καλέσουν σε σιωπηρή αποδοχή της παρούσας δύσκολης κατάστασης. Ούτε να μεταθέσουν τις ευθύνες. Για τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων οι ευθύνες – και η έκθεση – είναι πιο αμείλικτες από ποτέ. Το αίτημα για απόδοση της δικαιοσύνης είναι παρόν.
Πηγή: http://www.aixmi.gr - Πέμη Ζούνη
.gif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου