Δημιουργώντας στα ορυχεία της ΔEH...

Χρώμα στο γκρίζο τοπίο του Ορυχείου Μαυροπηγής έδωσε η εικαστική παρέμβαση της Άννας Χαραβιτζίδου σπουδάστριας της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Αθηνών τοποθετώντας σε έναν ταινιόδρομο 200 κατάλευκα κράνη, κι έστειλε το δικό της μήνυμα για την ανάγκη να ζούμε σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον χωρίς να παραλείπει τη συνεισφορά των εργαζομένων στην υπόθεση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, μέσα από τους κωδικούς της τέχνης.
Η μινιμαλιστική δημιουργία της Άννας εντυπωσίασε τόσο για τη σύλληψη της ιδέας, την έμπνευση της, αλλά και το αποτέλεσμα ενθουσιάζοντας τους καθηγητές της στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά και τους υπευθύνους στο Ορυχείο Μαυροπηγής οι οποίοι αποδέχτηκαν με χαρά την πρότασή της και παρείχαν στη νεαρή εικαστικό κάθε βοήθεια ώστε να φέρει σε πέρας το έργο της, στο δικό της σενάριο τέχνης. Σε ανταμοιβή η Άννα υπόσχεται ότι σύντομα θα επανέλθει αφού τα κεντρίσματα διαδέχονται το ένα το άλλο και η έμπνευσή της είναι αστείρευτη έστω και με φόντο τους στροβιλισμούς του καπνού από τις καμινάδες των εργοστασίων, το πέπλο του βιομηχανικού νέφους που καλύπτει τις ομορφιές της περιοχής.
Η ιδέα γεννήθηκε πριν από τρία χρόνια και δουλεύτηκε στο μυαλό της ταλαντούχου εικαστικού ξεκινώντας σιγά – σιγά την υλοποίηση της που πήρε σχήμα και μορφή τον περασμένο Οκτώβριο με στόχο να την παρουσιάσει ως πτυχιακή εργασία. Ο γύψος, η φαντασία της, οι εικόνες που είχε σχηματίσει, «ζυμώθηκαν» στις σωστές αναλογίες, «ψήθηκαν» στη ιδανική θερμοκρασία κι έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, σε ένα ταξίδι με δύο σταθμούς, την Αθήνα και την Πτολεμαΐδα. Ένα δανεικό κράνος εργαζομένου στη ΔΕΗ ήταν η αρχή. Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους… Όταν η έμπνευση μεταμορφώθηκε σε έργο τα 200 κράνη μεταφέρθηκαν σε ταινιόδρομο του Ορυχείου Μαυροπηγής ο οποίος νωρίτερα άδειασε και καθαρίστηκε κι αμέσως μετά πήραν την θέση τους, για να αιχμαλωτίσουν με την ομορφιά τους το φωτογραφικό φακό ενώ το τελευταίο μέρος αφορούσε την βιντεοσκόπηση τους προκειμένου η εργασία να προβληθεί στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Λίγο αργότερα τα γύψινα αντικείμενα έσπασαν, έγιναν ένας σωρός, έτσι όπως προέβλεπε το σενάριο της Άννας.
«Με ενδιέφερε να δείξω ότι άνθρωπος και περιβάλλον μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά, ακόμη και στη δική μας περιοχή, αρκεί ο άνθρωπος να σέβεται το ζωτικό του χώρο. Να τον φροντίζει και να τον περιποιείται, βάζοντας λίγο χρώμα, για να το ζωηρέψει, χωρίς να είναι εικαστικός ή κάποιος άλλος καλλιτέχνης».

Πηγή: Πρωινός Λόγος-Μαίρη Κεσκιλίδου