Η χαρά ζεί σε σκάλες...

«Πέρασα μέσα από τούνελ και ανήλιαγες πεδιάδες. Βυθίστηκα μέσα στο άγχος, την πικρία, την απογοήτευση και τον φόβο. Έκλεισα τα μάτια και τα αυτιά μου για να μην βλέπω άλλο το κακό γύρω μου....και ΕΚΕΙ ανακάλυψα πως το κακό ζούσε μέσα μου. Κάθε μέρα που δεν ΓΕΛΟΥΣΑ, κάθε μέρα που δεν την ζούσα στο ΤΩΡΑ, κάθε μέρα που δεν επιθυμούσα την ΧΑΡΑ, κάθε μέρα που πριν κοιμηθώ και αφού ξυπνήσω δεν έλεγα μόνο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, κατέβαινα ένα σκαλί πιο κάτω στην μιζέρια του απόλυτου ΕΓΩ. Έμαθα πως Η ΧΑΡΑ ΖΕΙ ΣΕ ΣΚΑΛΕΣ. Σκαλί - σκαλί, την βρίσκεις και την γεύεσαι. Άν πηδήξεις από το πρώτο στο τελευταίο σκαλί απότομα, χάνεις το άνθισμά της. Και είναι σαν ένα μπουμπούκι, που μαράθηκε!....»